Świeżo po seansie mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że to najlepszy Gundam jaki widziałem (Wing, Seed+Destiny, 00, 0079) Główny bohater jest naprawdę świetny, zdecydowanie najlepszy z main hero. Char jak zwykle wymiata, chociaż wydaje mi się że w pierwszym Gundamie miał on więcej poczucia humoru(miażdżąca scena gdy śmieje się w twarz Garmie, po tym jak go zdradził). Postacie kobiece były również mocno zarysowane, twarda Lt. Emma i naiwna Four dały się lubić, żałuje jednak że nie rozbudowano wątku na linii Char-Haman. Paptimus Scirocco wg mnie trochę słaby jest, niby kombinuje, ale 90% jego planów opiera się na szczęściu i zbiegach okoliczności. W tej materii wg mnie Treize>>Paptimus, chociaż Wing był beznadziejny. Walki w sumie w pewnych momentach męczyły, ale to już taki urok anime z "bitwą tygodnia". Mi szkoda było przede wszystkim kapitana Henkena, był dość uczuciową postacią. Lt. Apolly też miał kilka swoich chwil, dobrze że w "Char Deleted Affair" rozbudowano go i zrobiono naprawdę świetną postać. Graficznie jest bardzo fajnie, lubię kreskę z lat 80/90, jest bardzo miła dla oka i czuć pewnego rodzaju sentyment do tych starszych produkcji. Z muzyki to w sumie zapadł mi jeden motyw muzyczny, który był bardzo często grany. O mechach wiele nie powiem, bo serie tego typu oglądam dla dramatów i zachowania bohaterów, fabuły.
Bardzo dobra seria, polecam, jest kilka denerwujących momentów ale to chyba każda seria takie posiada. Teraz planuję oglądnąć dalsze serie, ale prawdopodobnie nie pójdę chronologicznie, bo podobno w ZZ zepsuto postać Haman, a jest w moim TOP5 z serii Gundam

Na bank z Zetowego OSTu, postaram się wyszukać.

Ja zawsze w Zeta Gundam najbardziej lubiłem rozwój głównego bohatera. Niby kolejne, ekspresowe dorastanie za pomocą wojny, ale tym razem bardzo tokstycznie wpływające na psychikę postaci. Zwłaszcza zawsze mnie fascynowało ostatnie 10 odcinków, gdzie protagonista zachowuję dość nienaturalnie po tym, co go spotkało np. rozmawia z Fa, że od teraz będzie bardziej dojrzalszy, ogólnie sprawia wrażenie panującego nad sytuacją. Po tym, jak jednak reaguje złością na łatwą śmierć swojego rywala oraz otwiera hełm w przestrzeni kosmicznej, wydaje się to być celowym zabiegiem Tomino. Chciał pokazać, jak bohater próbuje, ale ostatecznie nie radzi sobie sam psychicznie ze swoimi tragediami.

No to wybrał sobie jeden z najgorszych sposobów.

Zobacz sobie jeszcze raz tą scenę - jak dla mnie wyraźnie widać, że Kamille jest wytrącony z równowagi i skupia się na tym, co chce powiedzieć, jednocześnie nie zwracając uwagi na to, co robi w przestrzeni kosmicznej (w innym razie dlaczego nie przestał mówić po otworzeniu kasku, nie wie o braku dźwięku w próżni?). Następnie nie odpowiada zdenerwowanej Emmie na jej pytanie o otwarcie hełmu, tylko "wróćmy na Argamę".